عصر اولین ها//ایمان کاهکش: دو روز مانده به اربعین، وقتی هواشناسی روزهای گرم تری را برای خوزستان پیش بینی می کند، دور از مرکزیت این روزهای جغرافیای جهان منتظر مانده بودم تا رهبر آزادگان جهان مرا بطلبد.
همه ی اتفاقات در کمتر از ۲۴ ساعت رخ داد تا برای اولین بار روایت گر اشتیاق زائرینی باشم که صدها کیلومتر را به وصف آرزوی مولایشان می پیمایند.
مقدمات و هماهنگی های سفر از طریق سازمان بسیج رسانه خوزستان انجام گرفته و ظهر روزی که هوای شرجی اهواز سر سازش با ما ندارد عازم شلمچه می شویم تا ترسیم متفاوتی از شور حسینی را با چشم ها به ذهن بسپارم.
زندگی در خوزستان با همه ی رنج های کم آبی، گرما، گردو غبار، بی مسئولیتی مدیران و دیگر دشواری ها حداقل می تواند در قیاس با استان های شرقی و مرکزی به همجواری با عراق و کوتاهی مسیر ما را دلخوش کند. این که صدها کیلومتر دورتر این روزها را می توانست طولانی تر هم رقم بزند.
وارد خرمشهر که شدیم انبوه خودروهای پارک شده را به وضوح می توان دید که نشان می دهد دلدادگان حسینی را پیاده به سمت یار روانه کرده است.
هرچند زخم های جنگ هنوز بر چهره ی اولین خاکریز دفاع مقدس باقی مانده اما این روزها سخاوتمندانه از زائرین میزبانی می کند.
از مسیر میدان مقاومت، جاده ای ناهموار به سمت مواکب جاده ای ما را به بازگشتگان از کربلا می رساند.
درس بزرگ معرفت را در چهره ی آنانی دیدم که سوار بر ویلچر از زیارت باز می‌گردند. فرقی نداشت که چه زن بودند یا مرد و حتی کودکانی که این گونه پای رفتن به کربلا دارند.
تونل های سرد که با مه پاش هوای مطبوعی به گذرگاههای قبل و بعد ایستگاه پایانه بخشیده اند نشان از تلاش ها برای میزبانی بهتر بود.
در چهره ی آنان که از کربلا باز می گشتند خستگی که نبود هیچ، حالا دیگر سبک شده بودند و خیالشان راحت که امسال هم نذرشان را ادا کرده اند. از هر قوم و ملیتی با هر پوشش، حتی کودکان کم حوصله ای که شوق حسین (ع) آنان را قوی تر کرده بود.
هوا به تاریکی رسیده و روز به انتها اما سیل مشتاقان راستین امام هنوز در بازگشت اند و من برای نگارش این همه شکوه باورها به اسطوره ی آزادگی واژه کم آورده ام …
