شهر اولین ها// ایمان کاهکش :در یکی از آخرین صبحهای گرم خردادماه که آغشته به ریزگردهای ناملایم و سرزده !! بود حسین نجفیان با بدرقه دوستداران و اهالی شعر و هنر و انبوهی از مدیران شهری و استانی در جایگاه ابدیش آرام گرفت تا شعری دیگر از پرواز جاودانه هنرمندان شهر اولین ها سروده شود… […]
شهر اولین ها// ایمان کاهکش :در یکی از آخرین صبحهای گرم خردادماه که آغشته به ریزگردهای ناملایم و سرزده !! بود حسین نجفیان با بدرقه دوستداران و اهالی شعر و هنر و انبوهی از مدیران شهری و استانی در جایگاه ابدیش آرام گرفت تا شعری دیگر از پرواز جاودانه هنرمندان شهر اولین ها سروده شود…
با نگاهی یه روزهای پشت سر و سالهای سپری شده ناخوداگاه نامهای بزرگی از اهالی شعر و هنر مسجدسلیمان و نام آورانی که در تاریخ مسجدسلیمان در زمینه های متعددی از قبیل هنر، ورزش ، علوم مختلف و… تأثیرگذار بوده اند به ذهن متبادر می شوند. بزرگانی همچون حسین نجفیان،علی محمد بهرامی،منصور نوذرِی، محمد رضایی ،رستم اله مرادی، محمدرضا مهمدی کرتلایی و … که پس از عمری تلاش در جایگاه خود و حوزه فعالیتی که داشته اند اثربخشی فرهنگ و هنر مسجدسلیمان را در استان و کشور مدیون اینان بوده ایم و هستیم؛ اما اینکه پس از درگذشت شان تنها به نصب بنر و اعلام پیام های تسلیت اکتفا می شود و اندکی بعد هم تمام بزرگی و عظمت وجودی این عزیزان به فراموشی سپرده می شود همچنان دل بازماندگان خردمند و دانشوران را به درد می آورد که چرا مسجدسلیمان-شهر اولین ها- قطعه هنرمندان ندارد … ؟!
تنها با جستجوی چند دقیقه ای در اینترنت می توان به عمق فاجعه زمین خواری در مسجدسلیمان پی برد که چگونه بسیاری از قطعه های زمین بلااستفاده و بکر طعمه زمین خوارانی می شود که در نهایت کاربری مسکونی و تجاری این فضاها در پول خلاصه می شود اما هنرمندان و نام آورانی که زندگانی خود را در راستای اعتلای یک نام واحد – مسجدسلیمان – وقف نموده اند از اختصاص یک قطعه محروم هستند…
آری؛ تنها شعر نیست که تاریخ ساز می شود … شعار نیز وقتی پررنگ می شود که مسجدسلیمان با تمامی استعدادهای طبیعی و فضای بکر در گوشه و کناره ها همچنان فاقد قطعه هنرمندان است و اهالی هنر و نام آورانش یا باید در آرامگاه های عمومی و فامیلی و یا در غربت -شهری بجز زادگاهش- به خاک سپرده شود.
حالا اگر این سطرها می تواند آغازی بر اختصاص قطعه ای به نام هنرمندان و نام آوران مسجدسلیمان باشد باید خرسند شد و البته کمی هم متعجب … !؛ وگرنه دست ما که به همین قلم بیشتر نمی رسد …
