شاید بتوان بزنگاه انفعال روابط عمومی را همین نقطه دانست؛ جایی که روابط عمومی در برزخ میان جلب رضایت مدیر عالی و ایفای رسالت ذاتی خود متحیر میشود.
امروز جایگاه روابط عمومی و ارتباطات در جهان مشخص و غیرقابل انکار است و در واقع وجود و اهمیت آن در نهادهایی که مسئولانه عمل کرده اند قابل لمس است.
وظیفه روابط عمومی نصب بنر و پارچه و تبلیغات نیست و این مسائل باید با همراهی با مدیران و شناساندن دقیق جایگاه روابط عمومی برای مدیران مشخص شود.
فقدان تعریفی جامع منجر به بروز برداشتهای متعدد از روابط عمومی و در نهایت انحراف عملکرد روابط عمومیها از یک فرآیند برنامه محور به بازههای زمانی مدیر محور شدهاست. بدین معنا که در سازمان بیشتر تعریف روابط عمومی با سلیقه مدیرتطبیق مییابد و در بسیاری موارد رسالت حقیقی آن که منطبق با راهبردهای سازمانی است، به فراموشی سپرده میشود. این آفت زمانی نمود بیشتری پیدا می کند که مدیر روابط عمومی به عنوان تابعی از مجموعه مدیریتی دستگاه، سلایق مدیریت عالی را سرلوحه عملکرد خود قرار میدهد .
شاید بتوان بزنگاه انفعال روابط عمومی را همین نقطه دانست؛ جایی که روابط عمومی در برزخ میان جلب رضایت مدیر عالی و ایفای رسالت ذاتی خود متحیر میشود.
برخی روابط عمومیها بیش از آنکه رسالت برقراری رابطه متقابل میان مجموعه تحت امر با مردم و انتقال مطالبات عمومی به مجموعه را ایفاکنند، ناگزیرند جلب رضایت مدیران را به عنوان اولویت اول خود قرار دهند که در این جلب رضایت، جز ضربه زدن به نقش روابط عمومی در توسعه اطلاع رسانی، آگاهی بخشی و توسعه دانش و مهارت حاصلی ندارد.
اینجاست که مدیر روابط عمومی حتی اگر جانب تقوا را پیشه کند ناگزیراست به نیل مجموعه تحت امر خود به انفعال و تهیه جزوات و نصب پوستر اکتفا کند.
از این رو روابط عمومی نیاز به توسعه ی همه جانبه و ترقی و تعالی روزافزون دارد. چراکه امروزه کمتر سازمانی را در سطح جهان می توان یافت که فاقد واحد روابط عمومی باشد. این امر نشانگر جایگاه و نقش راهبردی روابط عمومی در زندگی فردی و اجتماعی افراد سازمان هاست.
به طور کلی روابط عمومی چشم و گوش و قلب سازمان است که بدون آن حیات سازمانی دوام ندارد. مادام این که در ادارات واحد روابط عمومی تعبید گاه کارکنان باشد و افراد غیر متخصص که اصلا سواد رسانه ای و مرتبط ندارند را در این منصب فعالیت کنند از تمامی تعریفات و جایگاه های عنوان شده دور می شویم .
- نویسنده : *مجید پورخیاط - كارشناس ارشد علوم ارتباطاعات