عصر اولین ها// ایمان کاهکش: واقعیت این است که کمتر روزنامه نگاری را می توان یافت که دغدغه ی نوشتن دارد و در طول مدت فعالیت مطبوعاتی اش حداقل یکبار را دچار دردسر نشده است.
هر چند عده ای از روزنامه نگاران معیشت اصلی خود را به این حرفه ی شیرین اما پر دردسر گره زده اند اما در دشواری های زندگی این روزها برخی دیگر برای غم‌نان و رفع نیازهای حداقلی خود و خانواده، شغلی دیگر را نیز در کنار فعالیت مطبوعاتی دست و پا کرده اند.
در طول سالهای اخیر به اصطلاح کمی سر عقل آمده ام و از آن «ماجراجویی های» به تعبیر یکی از دوستان سابق کمی فاصله گرفته ام. اما در یکی از آخرین دردسرهای روزنامه نگاری، تقابل با آموزگاری را تجربه کردم که در قامت یک فرماندار با رسانه ها غریبه بود. بدین شکل که بعد از یک تعامل ۱۸ ماهه، پس از انتشار اولین مطلب انتقادی گوشی را بر می دارد و با تهدید و ارعاب مرا از شکایت و خانه نشینی می ترساند. اقدامی که البته نتیجه ی مورد نظرش را در بر نداشت اما همین جرقه کافی بود تا متوجه کارشکنی ها و آزار برخی دیگر از خبرنگاران توسط وی بشوم. از کارشکنی و تأخیر انداختن در فرآیند اخذ تسهیلات یکی از خبرنگاران گرفته تا شکایت از دو نفر دیگر به دادسرا و تهدید به اخراج از محل کار که برای یکی دیگر از دوستان اتفاق افتاد …
بگذریم که دود این تقابل ها سرانجام به چشم آن آموزگار رفت؛ اما یادآوری این خاطرات تنها بیان ذره ای اندک از دردسرهایی است که در مسیر پر پیچ و خم فعالیت مطبوعاتی برای هر کدام از روزنامه نگاران امکان وقوع دارد…
واقعا مراجع ذیربط باید صادقانه به این پرسش پاسخ دهند که کدام قانون و دستورالعمل برای انتقاد یا حتی نگارش مطالب معمولی در چارچوب برای روزنامه نگاران اعمال می شود؟ اگر قانون مطبوعات، بخشنامه ها و دستورالعمل های برای فعالیت روزنامه نگاران و اصحاب رسانه مصوب و ابلاغ شده اند پس چرا اعمال سلیقه و رفتار گزینشی همچنان در برخورد با مطبوعات ادامه دارد؟
هنوز هم هستند کسانی که بابت فعالیت رسانه ای در حبس به سر می برند، یا پس از مدتی آزاد شده اند و شاید هرگز نتوانند آن آدم سابق شوند …
پس کجاست آن آزادی بیان؟ که البته هنگام بیان کردن شاید محدودیتی را نتوان متصور بود اما آیا باید نگران آزادی پس از بیان هم نبود؟
البته که رعایت چارچوب و اصول نگارش خبر و مطلب را آن که تجربه ای حداقلی در روزنامه نگاری دارد را آگاه است اما انتشار بسیاری از روزنامه نگاران این است که حرف های پشت تریبونی در روز ۱۷ مرداد را کمی هم عمل کنیم.
باور کنیم کار آن چنان سختی نیست که با انتقاد یا انتشار مطلبی، درصدد تلافی و تقابل بر آیید و آن سخنان شیرین پشت تریبون را در روز خبرنگار یادتان برود …
