عصر اولین ها// عاشورا بریده ای از تاریخ نیست که خود معیارهای آزادگی و انسانیت را به تاریخ ارائه نمود و امام حسین (س) نیز صرفاً یک رهبر دینی مورد ظلم واقع شده ای نیست. امام حسین (ع) مکتب است و مکتب مجموعه بزرگی از آگاهی، فرهنگ و هنر زیبای انسان سازیست.
صد افسوس که، اکثریت ما فاقد درک این حقیقت ایم، آنجا که به خطا، عاشورا را به یک واقعه تراژدیک تاریخی تقلیل می دهیم.
به واقع اگر بصیرت کافی داشتیم می بایست برای این جهل مرکب خود عزاداری می کردیم.
از این اسفناک تر، قیاس واقعه عاشورا با سوگواره های نداشته برخی افراد نام آورده شده در تاریخ قوم ها و ملیت ها، از سوی برخی متعصبان قومی می باشد. آن ها ( با چاشنی اهانت و عاری از ادب ) می پرسند چرا برای فلان شخص که در تاریخ نامی از آن ذکر شده است سوگواره ای همچون عاشورا نداریم؟!
اینکه سوگواره ای باید باشد یا نباشد نه به عاشورا دخل دارد نه عاشورا در تقابل با آن قرار دارد.
گرامیداشت سوگواره حسینی، پاسداشت سوگواره شخص نیست که بشود به فرض محال آن را با سوگواره اشخاص موجود و ناموجود در تاریخ مقایسه نمود.
عاشورا و اربعین مدرسه ای است که صاحب آن خود منبع آگاهی خداوندی است و رسالتش احیای انسانیت، آزادگی، آزادی، معرفت و خداشناسی است.
یقیناً امام حسین (ع) اگر فقط به تاریخ، قومیت و مذهب خاصی تعلق داشت، شور سوگواره اش در رسوب لایه های تاریخ گم می شد.
امام حسین (ع) حقیقت همیشه زنده ای هست که هر ساله تمام انسانیت را به چالش اصلاح، تغییر و بیداری درون فرا می‌خواند، همه انسانیت را نه یک مذهب و قومی خاص!
و اربعین چشمه جوشان معرفت و مدرسه دانش افزایی است.
اگر بر گفتارها و رفتارهای امام حسین (ع) فقط در ساعات آخر عمر پر برکتش یعنی در شب و نیمروز واقعه عاشورا تأملی داشته باشیم این قدر از مکتب حسینی دور نمی شدیم.
امام حسین (ع) همواره تا جائی که مقدور بود از جنگ و نزاع اجتناب می کرد، با دشمن خویش هم مهربان و کریم بود، حق‌الناس را در نظر می داشت، حق انتخاب همراهی اصحاب خود را محترم می شمرد، خاموشی شمع خیمه اجتماع اصحاب خود در شب عاشورا و دعوت آنها به نجات جان خویش، ضجه یاران راستینش در پی این حرکت امام، پرداخت پیشاپیش وجه زمین محل پیکار و قتلگاه خود و یارانش جهت پاسداشت حق الناس، خطابه ها و وصیت های حضرت به دشمنان و اهل بیتش، خاصه حضرت زینب (س) پیام آور عاشورا، همه و همه این ها موضوع درسی بزرگ از مکتب عاشوراست. وانگهی این ها، همه در بخش کوچکی از عمر پر برکت و مملو از آموزه ایشان بوده و به سایر کرامت های امامتشان نپرداخته ایم.
شیعه امام حسین (ع) اگر به نکته مراعات حق الناس امام در خرید زمین قتلگاه از صاحبانش در کربلا توجه می نمود، اینگونه حق الناس را در ادای نذری و بروز آلودگی در معابر، ایجاد مزاحمت در سیر با بستن غیرضروری خیابان ها و بالا بردن صدای بلندگوها، طبل ها و سنج ها پایمال نمی کردند.
شیعه امام حسین (ع) لیوان شربت نذری را روی زمین رها نمی نماید، چرا که آلودگی محیط را تجاوز به حق الناس می داند.
از عاشورا درس انسانیت بیاموزیم. سید الشهداء (س) برای احیای انسانیت و دین انسان ساز، جان خود، فرزندان و یاران خود را فدا کرد.
در این ایام، امام حسین (ع) را آنچه سزاوار است بشناسیم و با این شناخت، انسانیت و دین را زنده نگه داریم.
- نویسنده : امین کعبی نیا
