عصر اولین ها//ایمان کاهکش:در جمعه ای که قرارمان بود از خانه بیرون زدم اما بدون خودرو، گمانم این بود که در ترافیک و شلوغی احتمالا هم دیرتر برسم و هم جای پارک خودرو پیدا نکنم.
با تاکسی که به مسیر منتهی به راهپیمایی رسیدم، هم ازدحام افراد و هم شلوغی خودروها گام های مرا برای زودتر رسیدن به محل تجمع استوارتر کرد و بالاخره رسیدم.
انبوه جمعیت حاضر در راهپیمایی یافتن دوستانم را سخت کرده بود اما با کمی جستجو و تماس پیدایشان کردم و با هم به جمعیت حاضر در راهپیمایی پیوستیم.
در طول مسیر، این همه شوق و حضور برای فریاد مظلومیت فلسطین را مقدمه ای می پندارم که وعده ی خدا تحقق می یابد. قدس آزاد خواهد شد و دوباره جشن پیروزی به راه می افتد…
خانواده های شهدای مدافع حرم هم آمده بودند، برای تقدیم دوباره ای از خون خود در مسیر آزادی. برای آرمان فلسطین و معصومیت کودکانی که قربانی شعار پوشالی حقوق بشر می شوند.
یادم آمد که نگاه جهان از مهرماه ۱۴۰۲ به غزه و مسأله ی فلسطین جور دیگری شده است. همراهی آن هایی که اجتماع سراسری را در بسیاری کشورهای جهان رقم می زنند و روز قدس، اکنون به یک «پیمان بین المللی» تبدیل شده است.
با گذشت ساعتی، به نماز ظهر نزدیک می شویم، نماز دشمن شکن جمعه و سکانس تکمیلی فریادی که گوش جهانیان را کر کرده است: فریاد قدس، فریاد فلسطین؛
حالا دیگر تفاوتی جدی دارد آن چه قبلا دیده بودم و اکنون به وضوح مشاهده می کنم، اجتماع باشکوهی که تنها در یک دغدغه خلاصه می شود و آن هم آزادی قدس شریف است.
آری، قدس پنجره ی آزادی است.
