عصر اولین ها// در آخرین روزهای باقیمانده سال 99 موجی از نفرات به سوی ستاد ثبت نام انتخابات شورای شهر سرازیر شده اند. نهادی مدنی که با گذشت پنج دوره از آن علاوه بر این که مقبولیت خاصی نزد جامعه و شهروندان کسب ننموده، نارضایتی ها را از خود افزایش داده و در برخی شهرستان […]
عصر اولین ها// در آخرین روزهای باقیمانده سال 99 موجی از نفرات به سوی ستاد ثبت نام انتخابات شورای شهر سرازیر شده اند. نهادی مدنی که با گذشت پنج دوره از آن علاوه بر این که مقبولیت خاصی نزد جامعه و شهروندان کسب ننموده، نارضایتی ها را از خود افزایش داده و در برخی شهرستان ها علاوه بر بازداشت و پرونده سازی برای برخی اعضای آن، فساد اداری و تخلفات آن ها موجب انحلال شورای شهر در برخی شهرستان ها شده است. با این حال جای پرسش باقی مانده که چرا همچنان موج زیادی از افراد علاقمند به حضور در انتخبات شورای شهر هستند.
به گزارش عصر اولین ها، در روزهایی که تمام تمرکز رسانهها و حواس افکار عمومی جلب به انتخابات ریاست جمهوری است، شاید کمتر کسی در فکر انتخابات شوراهایی باشد که در جای خودش، مهم و تاثیرگذار خواهد بود. نشریه “سخن انجمن” متعلق به انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر در تحلیلی جالب، مسئله انتخابات شوراها را مورد بررسی قرار داده است که در ادامه می‌خوانید:
امروز قریب به دو دهه از تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا می‌گذرد. نهادی برآمده از رای مردم که در صدد بهبود و توسعه أهم وظایف شوراهای اسلامی شهر و روستا به تصریح قانون، تصویب سیاست های مدیریت شهری و نظارت بر حسن اجرای آنهاست.
اما پس از گذشت بیست و دو سال از اولین انتخابات شورای شهر، و در آستانه آغاز ششمین دوره آن، شوراها تا چه میزان در نیل به اهداف و وظایف خود موفق بوده‌اند؟ مصوبات شورا چه میزان راهگشا و تاثیرگذار بوده است؟ چه حد از تصمیمات شورای شهر در خصوصی مسائل اولویت دار و گریبانگیر مرد هم بوده است؟ اعضای شورای شهر پس از انتخاب چقدر از وعده‌های خود را به عمل رسانده و یا سعی در آن داشته‌اند؟ آیا به راستی شورای شهر کرسی شیفتگان خدمت است و یا تشنگان قدرت؟ تحصیلات و تجربیات اعضای شورای شهر چه میزان مفید و مثمرثمر برای شورا و شهروندان است؟ آیا عملکرد اعضای شورا در راستای منافع مردم است و یا خوش آمد احزاب و لانه‌های قدرت و باندهای ثروت؟ کارنامه شوراهای اسلامی در حوزه نظارت چگونه بوده است؟ آیا اعضای شورا شجاعت ایستادگی در مقابل باندهای فساد دستگاه‌های شهری را دارند یا اینکه صرفا به سردادن شعار مقابله با فساد آن هم در مقابل دوربین‌ها بسنده می‌کنند؟
آنچه که مردم از شورای شهر و روستای خود روایت می‌کنند نشان می‌دهد که هنوز فاصله زیادی تا تحقق اهداف تشکیل شوراها باقی است. متاسفانه امروز شورای برخی شهرها بجای مناصب خدمت رسانی به مردم محفلی شده‌اند برای بده بستان‌های سیاسی و اقتصادی و حتی پلکان‌هایی برای صعود قدرت طلبان و دم گرفتن با مسئولین رده‌های بالاتر.
شورایی که خود باید از دستگاه‌های شهری مطالبه شفافیت نمایده، بر بسیاری معضلات سرپوشی می‌گذارد که مبادا اعتماد فلان طایفه سیاسی را از دست بدهدند و در واقع خشنودی خواص را به مصلحت عوام ترجیح می‌دهند.
گروهی از منتخبان با مرور زمان به آرای مردم بی تفاوت می‌شوند و به جای اهتمام در امور شورا، خدمتگزاری مردم، به فعالیت‌های روزمره پیش از انتخابات سرگرم می‌شوند و با استفاده از عنوان شورای شهر دست بـه ویژه‌خواری می‌زنند. خواه در حد تابلو و آسفالت معابر نزدیک به خود، خواه تسهیلات و رانت‌های کلان سیاسی و اقتصادی. در این شرایط مردم که از یک سو با از طرفی دیگر رفتار اینگونه شورانشینان را ارزیابی می‌کنند، به خود اجازه می‌دهند در هر سطح و مقام و تجربه‌ای وارد انتخابات شوراها شوند و این هجوم مردمانه، سوژه طنزنگاران شود. یکی از زمینه‌های این وضعیت نا مطلوب عدم توجه کافی مردم مسئولین به جایگاه شورای شهر است. آمارهایی که انتخابات سال 92 بدست آمده نشان می‌دهد مشارکت مردم در انتخابات شورای شهر به مراتب از انتخابات ریاست جمهوری پایین تر است.
با وجود اینکه انتخابات شورای شهر همزمان با انتخابات جنجال برانگیز ریاست جمهوری انجام می‌شود اما قریب به یک سوم مردم تهران با اینکه در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده‌اند، نسبت به انتخابات شورای شهر بی توجهی کرده‌اند.
یکی دیگر از اشکالات انتخابات شورای شهر خصوصاً در کلانشهرها، بسنده کردن مردم به چهره‌های محبوب و مشهور است که به صورت تک رای یا لیستی به صندوق می‌اندازند ولی از سوابق و تجربیات ایشان اطلاع کافی ندارند. متاسفانه اولویت معیار انتخاب اصلح از لیاقت به شهرت تبدیل می‌شود.
بنابراین شخصی که تا دیروز به معاش خود در استودیو و باشگاه و آتلیه سرگرم بود امروز بر کرسی سیاست گذاری شهر می‌نشیند و بدون هیچ سابقه تصمیم سازی و تشکیلاتی به طرح ها و لوایحی رای می‌دهد که حتی تصور سطحی نسبت به آنها ندارد. از دیگر ضعف‌هایی که حتی خود اعضای شوراها به ان اذعان دارند مدنظر داشتن منافع حزبی و گروهی به جای توجه به مصلحت مردم و شهر است.
لابی‌های گسترده برای ورود یا عدم ورود برخی مصوبات و طرح‌ها به صحن شورا به دلیل وجود خطرات سیاسی برای گروه‌ها که بعضا به دستگاه‌های نظارتی بالاتر نیز کشانده می‌شود و دم خروس هم نمایان!
عالی‌ترین مقام مدیریت شهری ادعا می‌کند که هیج فسادی در دستگاه متبوعش در دوره وی رخ نداده است و چند روز بعد، تحقیق و تفحص مجلس از آن دستگاه زمین می‌خورد. البته شاید این ها صرفا خیالاتی است که به ذهن نگارنده خطور کرده و مع‌الاسف هنوز به سطح بالای اعتماد و پاک دستی میان کارگزاران نظام اسامی پی‌نبرده است. به هر ترتیب شورای اسلامی شهر نهادی دغدغه‌مندان واقعی جامعه در آن راه یابند و به ابزار قانونی آن تماما دست یابند، در حوزه‌های مختلف تصمیم سازی، اجرا و نظارت داشت. مشروط برآنکه تک تک شهروندان به درستی از حق قانونی خود استفاده کنند و با شناخت درست، به دور از توجه به رفتار و دعوت‌های خود بزرگتر پندارهای سیاسی، و باعنایت به نصیحت‌های پدران امت اسلامی، امام مستضعفان و رهبر بیدار انقلاب جمع مطلوبی را برای خدمت به دیار خود برگزینند.
