شاید بتوان بزنگاه انفعال روابط عمومی را همین نقطه دانست؛ جایی كه روابط عمومی در برزخ میان جلب رضایت مدیر عالی و ایفای رسالت ذاتی خود متحیر میشود.
امروز جایگاه روابط عمومی و ارتباطات در جهان مشخص و غیرقابل انكار است و در واقع وجود و اهمیت آن در نهادهایی كه مسئولانه عمل كرده اند قابل لمس است.
وظیفه روابط عمومی نصب بنر و پارچه و تبلیغات نیست و این مسائل باید با همراهی با مدیران و شناساندن دقیق جایگاه روابط عمومی برای مدیران مشخص شود.
فقدان تعریفی جامع منجر به بروز برداشتهای متعدد از روابط عمومی و در نهایت انحراف عملكرد روابط عمومیها از یك فرآیند برنامه محور به بازههای زمانی مدیر محور شدهاست. بدین معنا كه در سازمان بیشتر تعریف روابط عمومی با سلیقه مدیرتطبیق مییابد و در بسیاری موارد رسالت حقیقی آن كه منطبق با راهبردهای سازمانی است، به فراموشی سپرده میشود. این آفت زمانی نمود بیشتری پیدا می كند كه مدیر روابط عمومی به عنوان تابعی از مجموعه مدیریتی دستگاه، سلایق مدیریت عالی را سرلوحه عملكرد خود قرار میدهد .
شاید بتوان بزنگاه انفعال روابط عمومی را همین نقطه دانست؛ جایی كه روابط عمومی در برزخ میان جلب رضایت مدیر عالی و ایفای رسالت ذاتی خود متحیر میشود.
برخی روابط عمومیها بیش از آنكه رسالت برقراری رابطه متقابل میان مجموعه تحت امر با مردم و انتقال مطالبات عمومی به مجموعه را ایفاكنند، ناگزیرند جلب رضایت مدیران را به عنوان اولویت اول خود قرار دهند كه در این جلب رضایت، جز ضربه زدن به نقش روابط عمومی در توسعه اطلاع رسانی، آگاهی بخشی و توسعه دانش و مهارت حاصلی ندارد.
اینجاست كه مدیر روابط عمومی حتی اگر جانب تقوا را پیشه كند ناگزیراست به نیل مجموعه تحت امر خود به انفعال و تهیه جزوات و نصب پوستر اكتفا كند.
از این رو روابط عمومی نیاز به توسعه ی همه جانبه و ترقی و تعالی روزافزون دارد. چراكه امروزه كمتر سازمانی را در سطح جهان می توان یافت كه فاقد واحد روابط عمومی باشد. این امر نشانگر جایگاه و نقش راهبردی روابط عمومی در زندگی فردی و اجتماعی افراد سازمان هاست.
به طور كلی روابط عمومی چشم و گوش و قلب سازمان است كه بدون آن حیات سازمانی دوام ندارد. مادام این كه در ادارات واحد روابط عمومی تعبید گاه كاركنان باشد و افراد غیر متخصص كه اصلا سواد رسانه ای و مرتبط ندارند را در این منصب فعالیت كنند از تمامی تعریفات و جایگاه های عنوان شده دور می شویم .
- نویسنده : *مجید پورخیاط - كارشناس ارشد علوم ارتباطاعات